Abstrakt

Praca dotyczy mostów zespolonych o konstrukcji stalowo-betonowej. W modelu dźwigara zakłada się, że stalowa belka połączona jest z żelbetową płytą pomostową, z którą współdziała wyposażenie – nawierzchnia jezdni i kapa chodnikowa. Przyjęto, że elementy dźwigara i tak określona warstwa wyposażenia współpracują ze sobą, a w ich styku uwzględnia się nieciągłość odkształceń, jako efekt podatnego zespolenia. Do opisu zagadnienia wykorzystano własne wskaźniki podatności zespolenia, definiowane na podstawie sił wewnętrznych i odkształceń w przekroju zespolonym. Rozwiązanie problemu zilustrowano wynikami analiz parametrycznych, wykonanych dla wybranego obiektu mostowego o konstrukcji zespolonej. Rezultaty tych analiz wskazują, iż wskaźniki podatności zespolenia określane z pomiarów odkształceń na belkach stalowych, umożliwiają oszacowanie sztywności dźwigara współdziałającego z elementami niekonstrukcyjnymi, jak również określenie zakresu zmienności odkształceń w styku. Trudność oszacowania sztywności połączenia warstwy wyposażenia z płytą pomostową wynika z efektów lokalnych (tarcie, przyczepność) oraz innych czynników o cechach losowych.